Najbliższa rodzina często nie jest w stanie się schorowaną babcią, z tego powodu należy pomyśleć o miejscach na przykład . Rehabilitacja oraz doświadczony personel w sporej części z nich jest dobra.Kiedy brakuje czasu
Każdy ma swoje zajęcia, które musi wykonać w ciągu swojego dnia. Niestety rzadko kiedy zostaje nam czas na właściwe zajęcie się seniorami w naszej rodzinie. Dzisiaj mało kto ma czas, aby właściwie się zająć osobą starszą, która przestała już być samodzielna. To wymagające poświęcenia i czasu zajęcie może być dla ans wyborem pomiędzy pracą, a rodziną. A jak wiadomo rodzina powinna być ważniejsza.
Dlatego właśnie powstaje coraz więcej ośrodków opieki dla seniorów w zacisznych i spokojnych miejscowościach w górach czy nad jeziorami. Właśnie w takie miejsce powinna trafić schorowana i starsza osoba jeżeli rodzina nie ma czasu profesjonalnie się nim zająć. Jeżeli ośrodek ma przyjaźnie nastawiony personel i pensjonariuszy to nasz senior z pewnością poczuje się tam komfortowo, a jego stan psychiczny ulegnie sporej poprawie.
Zrzędzący staruszek
Przy zajmowaniu się osobą starszą cierpliwość może być niezbędną cechą charakteru. Należy pamiętać, ze kiedy ktoś cierpi może stać się zgryźliwy i zacząć obrażać osoby w swoim otoczeniu. To samo tyczy się seniorów, którzy jeszcze dodatkowo mogą się źle czuć psychicznie i dają o tym znać poprzez niewybredne komentarza lub niechęć do jakiejkolwiek współpracy. Dlatego wskazane jest, aby osoby zajmujące się starszymi osobami miały anielską wręcz cierpliwość.
Najlepszą metoda na zrzędzącego staruszka może być próba zaprzyjaźnienia się z nim. Kiedy uda nam się to osiągnąć to nie tylko praca z nim będzie znacznie bardziej przyjemna, ale i jego pobyt w ośrodku będzie znacznie bardziej dobroczynny. Można się nieźle zdziwić jak bardzo stan psychiczny ma dobry wpływ na fizyczny.
Pielęgniarka społeczna
Pielęgniarka społeczna ? pielęgniarka przygotowana w zakresie pracy socjalnej, współdziałająca w polepszaniu warunków zdrowotnych, w których funkcjonuje człowiek. Jej działania mają charakter pielęgnacyjno-opiekuńczy i społeczno-wychowawczy.
Działalność pielęgniarki społecznej dotyczy pielęgnowania zdrowia, zapobiegania chorobom i inwalidztwu, opieki nad obłożnie i przewlekle chorymi w domu, opieki nad niemowlęciem, kobietą w ciąży, matką karmiącą, osobami starymi i niedołężnymi. Występuje ona m.in. do różnych instytucji w imieniu pacjenta lub na jego prośbę oraz pomaga w umieszczeniu przewlekle chorych na oddziałach opieki długoterminowej. Do zadań pielęgniarki społecznej należy także m.in.:
udzielenie rodzinie chorego (lub opiekunom) informacji dotyczących postępowania z przewlekle lub obłożnie chorym, kalekim lub nieuleczalnie chorym pacjentem (opartych na zaleceniach lekarza leczącego);
zapewnienie pacjentom bezdomnym ubrania, miejsca pobytu (m.in. w schronisku, noclegowni, domu pomocy społecznej, domu samotnej matki, oddziale dla przewlekle chorych lub opieki długoterminowej) oraz pochówku (w razie zgonu);
występowanie do sądu rodzinnego o skierowanie dzieci pozbawionych opieki domowej do placówki opiekuńczo-wychowawczej;
kontrola środowiska chorego (warunków mieszkaniowych i rodzinnych) mająca zapewnić mu pomoc lub skierowanie w odpowiedniej placówki (m.in. domu pomocy społecznej lub zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego);
pomoc w stworzeniu warunków do odbycia połogu samotnym matkom po wypisaniu ich ze szpitala;
pomoc w adopcji (m.in. przewiezienie dziecka do rodziny zastępczej lub oddziału proadopcynego).
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pielęgniarka_społeczna