Jeśli szukasz listw przypodłogowych to dobrze trafiłeś - zapraszamy => Wiedza praktyczna - zalety i wady MDF
Zalety płyty MDF
doskonałe podłoże dla fornirów, folii 3D, papierów dekoracyjnych melaminowanych;
izotropowa (jej właściwości są takie same we wszystkich kierunkach, na skutek braku ziarna), nie ma tendencji do podziału;
elastyczna, może być stosowana do powierzchni zakrzywionych;
łatwa w kształtowaniu, daje się łatwo frezować w dowolny sposób;
dzięki odpowiednim dodatkom może mieć różne właściwości (np. wilgocioodporna, niezapalna, barwiona w całym przekroju itd.);
dostępna w wielu grubościach i formatach;
łatwa do wykończenia (np. farbą).
Wady płyty MDF
niskiej jakości płyta MDF może puchnąć i łamać się;
tępi ostrza szybciej niż wiele odmian drewna;
wprowadzanie wkrętów w krawędź płyty generalnie spowoduje efekt podobny do rozwarstwienia;
podlega znacznemu skurczowi w środowisku o niskiej wilgotności;
różna chłonność lakieru na krawędzi i powierzchni, wymaga gruntowania na powierzchniach poprzecznych;
malowanie farbami lateksowymi jest trudne ze względu na szybkie wchłanianie wody.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/P%C5%82yta_MDF
Definicja stiuków
Stiuk ? materiał zdobniczy w postaci tynku szlachetnego, mieszanina gipsu, wapienia i drobnego piasku lub pyłu marmurowego, łatwa do formowania, szybko twardniejąca. Często barwiona na różne kolory, nakładana na podłoże (ściany i elementy architektoniczne), gładzona i polerowana po wyschnięciu. Używana najczęściej we wnętrzach budowli.
Gotowy stiuk często imitował marmur. Stosowany do wykonywania tynków, rzeźb pełnoplastycznych, płaskorzeźbionej dekoracji ściennej (sztukateria). Znany był w okresie starożytności (starożytny Rzym), wczesnego chrześcijaństwa, sztuce mauretańskiej, rozpowszechniony w czasach renesansu i baroku. Stanowił także podstawowy materiał w ornamentyce i architekturze Majów.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Stiuk
Ciekawostka - twardość drewna
Twardość drewna ? obok gęstości jedna z cech charakteryzująca materiał jakim jest drewno.
Określanie twardości drewna w porównaniu z innymi materiałami jest trudne, ponieważ niejednorodna jest struktura drewna (drewno wczesne, drewno późne). Na wyniki pomiaru ma także wpływ wilgotność drewna, a także rodzaj przekroju na którym dokonywany jest pomiar.
Twardość poszczególnych gatunków porównywać możemy tylko w oparciu o wyniki otrzymane przy zastosowaniu tej samej metody pomiaru.
Na początku XX w. rozpoczęto próby nad określeniem metody pomiaru, która dawałaby porównywalne i powtarzalne wyniki. Pierwszym był Bugsen, którego metoda pomiaru polegała na wbijaniu w drewno igły o określonej średnicy na stałą głębokość 2 mm. Siła potrzebna do tego była wartością określającą twardość drewna. Jednak ten rodzaj pomiaru dawał dość nierówne wyniki ze względu na niejednorodność drewna wczesnego i późnego.
Metodę tę zastąpiono metodą Janki, która polega na wciskaniu kulki stalowej o określonej średnicy (11,284 mm) w próbkę drewna. Badanie wykonuje się na specjalnej maszynie i trwa ok. 2 minut. Szybkość obciążania powinna wynosić 320 - 480 kG/min. Wynik wyrażony jest w kG/cm2 lub MPa. Dokonuje się co najmniej 4 wciski na każdym przekroju, więc jest możliwość uśrednienia pomiarów. Metoda ta też nie jest idealna, ale jest obecnie najbardziej rozpowszechniona.
Nowszą metodą, która sprawdza się lepiej np. w przypadku drewna iglastego, które ma niejednorodną strukturę jest metoda Brinella. Polega ona, podobnie jak w metodzie Janki, na wciskaniu kulki o średnicy 10 mm w próbkę drewna, jednak mierzy się nie siłę potrzebną do wciskania kulki, bo ta jest stała, a średnicę odciśniętego wgniecenia. Siłę potrzebną do wciśnięcia kulki różnicuje się w zależności od gęstości drewna. Np. dla drewna o małej gęstości stosuje się siłę 10 kG, dla bardzo zwartych 100 kG. Czas badania trwa ok. 1 minuty.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Twardo%C5%9B%C4%87_drewna