Psychoterapia psychodynamiczna Psychoanaliza i kilka faktów z Wikipedii
Terapia psychodynamiczna ? metoda terapii zaburzeń psychicznych, oparta na założeniach teorii psychoanalizy. Zgodnie z nią podstawą objawów chorobowych są nieświadome popędy, którym cenzura (w rozumieniu funkcji aparatu psychicznego) nie pozwala na wkroczenie do świadomości i realizację. W efekcie tego stanu rzeczy muszą one szukać innej drogi ujścia. Tą drogą okazują się być objawy neurotyczne.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Psychoterapia_psychodynamiczna
Bez diagnozy ani rusz
Podstawą w każdej metodzie leczenia chorób jest postawienie poprawnej diagnozy i wdrożenie leczenia na tej podstawie. To dotyczy również diagnozy w psychologii, mimo, że nie jest to tak ścisła nauka jak np. ortopedia. Niemniej jednak w psychologii stosuje się zasady diagnozowania problemów pacjentów.
Dopiero po wstępnej diagnozie można przystąpić do procesu leczenia, co w przypadku psychoterapii oznacza skupienie się na konkretnych problemach pacjenta. Istnieje wiele modeli diagnozy i wszystko zależy od tego jak wstępnie oceni nas psycholog podczas paru pierwszych wizyt.
Pozycja taka ułatwia pacjentowi stan regresji
Z psychoanalizy wywodzi się też współczesna psychoterapia, której jednak nie należy mylić z samą psychoanalizą, gdyż psychoterapia to zbiór podejść terapeutycznych, z których tylko część pochodzi z psychoanalizy.
W klasycznej psychoanalizie pacjent przyjmuje pozycję leżącą, analityk zaś siedzi na fotelu umieszczonym za głową pacjenta. Pozycja taka ułatwia pacjentowi stan regresji, którą wywołuje analityk w postaci nerwicy przeniesieniowej. W trakcie terapii pacjent mówi. Temat mówienia jest zupełnie dowolny. Jedyną obowiązującą zasadą jest mówienie wszystkiego tego co przyjdzie pacjentowi do głowy, bez dbania o to, czy jest to logiczne, sensowne, czy pozostaje w związku z problemem. Analityk natomiast dokonuje interpretacji wypowiedzi.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Psychoterapia_psychodynamiczna